Description
ਮੈਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ
ਕਿਦਾਰ ਨਾਥ ਬਾਗ਼ੀ
ਮੈਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ ਉਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ,
ਜਿਥੋਂ ਇਨਸਾਨ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ।
ਘਰ ਘਰ ਮੰਦਰ ਮਿਲਦਾ ਏ,
ਐਪਰ ਭਗਵਾਨ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ।
ਕੋਈ ਭਗਵਾਨ ਦੇ ਨਾਂ ਉੱਤੇ,
ਤੂਫ਼ਾਨ ਤੋਲਦਾ ਫਿਰਦਾ ਏ ।
ਕਿਧਰੇ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ,
ਸ਼ੈਤਾਨ ਬੋਲਦਾ ਫਿਰਦਾ ਏ ।
ਜੋ ਵੇਖ ਨਾ ਸੱਕੇ ਹਿੰਦੂ ਨੂੰ,
ਉਸ ਮੁਸਲਮਾਨ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ ।
ਨਾ ਅਮਲਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਨ ਸਕੇ,
ਮੈਂ ਉਸ ਈਮਾਨ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ ।
ਜੋ ਇੱਜ਼ਤ ਜਾਂਦੀ ਵੇਖ ਸਕੇ,
ਮੈਂ ਉਸ ਬਲਵਾਨ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ ।
ਜੋ ਚੋਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਵੇ,
ਮੈਂ ਉਸ ਦਰਬਾਨ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ ।
ਮੈਂ ਉਸ ਦਰੀਆ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ,
ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤੂਫ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਔਂਦਾ ।
ਮੈਂ ਉਸ ਅਰਜਨ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ,
ਜੋ ਵਿਚ ਮੈਦਾਨ ਨਹੀਂ ਔਂਦਾ ।
ਰਾਵਨ ਦੇ ਕਹਿਰ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ,
ਜੋ ਸਤੀ ਤੇ ਟੁੱਟੀ ਜਾਂਦਾ ਏ ।
ਮਹਿਮੂਦ ਤੋਂ ਵੀ ਜੋ ਸੋਮਨਾਥ ਦਾ,
ਮੰਦਰ ਲੁਟੀ ਜਾਂਦਾ ਏ ।
ਜੋ ਲੱਤਾਂ ਮਾਰੇ ਕਬਰਾਂ ਤੇ,
ਮੈਂ ਉਸ ਤੈਮੂਰ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ ।
ਜੋ ਨਹੀਂ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਲੈ ਸਕਦਾ,
ਮੈਂ ਉਸ ਮਜ਼ਦੂਰ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ ।
ਜਿਥੇ ਮਾਸੂਮ ਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ,
ਨਿਤ ਛੁਰਾ ਚਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਏ ।
ਮੋਟਰ ਲਈ ਲਹੂ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਦਾ,
ਪਟਰੌਲ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਏ ।
ਉਸ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਜੋ ਬੰਦੇ ਦੇ,
ਲਹੂ ਨੂੰ ਪੀ ਪੀ ਕੇ ਪਲਦਾ ਏ ।
ਜਿਸ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਗਰੀਬਾਂ ਦੀ,
ਹੱਡੀਆਂ ਦਾ ਬਾਲਨ ਬਲਦਾ ਏ ।
ਉਸ ਮੁਸਲਮਾਨ ਤੋਂ ਜੋ ਹਿੰਦੂ ਦੀ,
ਧੀ ਨੂੰ ਧੀ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ।
ਉਸ ਪੱਥਰ ਜੀ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ,
ਜੋ ਜੀ ਨੂੰ ਜੀ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ।
ਬਣ ਬਣ ਕੇ ਬਗਲੇ ਮੀਟ ਅਖਾਂ,
ਮਛੀਆਂ ਨੂੰ ਖਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਏ ।
ਸੂਰਜ ਦੇ ਸਾਹਵੇਂ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ,
ਹਨੇਰ ਮਚਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਏ ।
ਉਸ ਹਿੰਦੂ ਤੋਂ ਜੋ ਮੁਸਲਮਾਨ
ਗੁਜ਼ਰੇ ਤੇ ਕਬਰ ਬਣੌਂਦਾ ਨਹੀਂ ।
ਉਸ ਮੋਮਨ ਤੋਂ ਜੋ ਹਿੰਦੂ ਮਰੇ
ਤੇ ਹੱਥੀਂ ਲਾਂਬੂੰ ਲਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ।
ਉਸ ਹਿੰਦੂ ਤੋਂ ਜੋ ਈਦ ਨੂੰ ਵੀ
ਦੀਵਾਲੀ ਵਾਂਗ ਮਨੌਂਦਾ ਨਹੀਂ ।
ਦੀਵਾਲੀ ਨੂੰ ਦੀਵੇ ਮੁਸਲਮ
ਸ਼ਬਰਾਤ ਦੇ ਵਾਂਗ ਜਗੌਂਦਾ ਨਹੀਂ ।
ਉਸ ਸਿਖ ਤੋਂ ਜੋ ਦੀਵਾਲੀ ਨੂੰ
ਹਿੰਦੂ ਨਾਲ ਖ਼ਾਰਾਂ ਖਾਂਦਾ ਏ ।
ਤੇ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਦੀਵੇ ਜਗਦੇ ਨੇ
ਦਿਲ ਉਸ ਦਾ ਬੁਝਦਾ ਜਾਂਦਾ ਏ ।
ਉਸ ਭਾਈ ਤੋਂ ਜੋ ਬੁੱਧੂ ਸ਼ਾਹ ਦੀ
ਨਾ ਵਡਿਆਈ ਜਾਨ ਸਕੇ ।
ਮੈਂ ਉਸ ਜੌਹਰੀ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ
ਜੋ ਹੀਰਾ ਨਾ ਪਹਿਚਾਨ ਸਕੇ ।
ਉਸ ਰਾਗੀ ਤੋਂ ਜੋ ਮਾਰੂ ਵੇਲੇ
ਸੋਰਠ ਗਾਈ ਜਾਂਦਾ ਏ ।
ਉਸ ਟੀਚਰ ਤੋਂ ਜੋ ਗੇਮਾਂ ਵੇਲੇ
ਸਬਕ ਪੜ੍ਹਾਈ ਜਾਂਦਾ ਏ ।
ਉਸ ਔਰਤ ਤੋਂ ਜੋ ਗ਼ਮ ਦੇ ਵੇਲੇ
ਮਹਿੰਦੀ ਲਾ ਕੇ ਬਹਿ ਜਾਵੇ ।
ਮੈਦਾਨ 'ਚ ਜਾਂਦਾ ਵੇਖ ਪਤੀ
ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਲਗਾ ਕੇ ਬਹਿ ਜਾਵੇ ।
ਬਾਗੀ ਹਾਂ ਉਹਨਾ ਅਮੀਰਾਂ ਤੋਂ
ਜੋ ਦਾਜ ਦਖੌਣ ਦਿਖਾਵੇ ਲਈ।
ਕੁੜੀਆਂ ਵਿਚ ਜ਼ਿੱਦਾਂ ਭਰਨ ਲਈ
ਮਾਪੇ ਦੇ ਹੌਕੇ ਹਾਵੇ ਲਈ।
ਉਸ ਸ਼ਾਇਰ ਤੋਂ ਜੋ ਕਹਿਰ ਵਿਚ
ਨਾ ਕੰਮ ਕਰੇ ਬਲਵਾਨਾਂ ਦਾ।
ਜਿਸਦੇ ਸ਼ੇਅਰਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣ ਸੁਣ ਕੇ
ਨਾ ਉਬਲੇ ਖ਼ੂਨ ਜਵਾਨਾਂ ਦਾ।
ਜੋ ਅੱਗ ਲੌਣ ਦੀ ਥਾਂ ਤੇ
ਦਿਲ ਤੇ ਪਾਣੀ ਪੌਂਦਾ ਫਿਰਦਾ ਏ।
ਜੋ ਖ਼ੂਨੀ ਸਾਕਾ ਆਖਣ ਵੇਲੇ
ਹੀਰਾਂ ਗੌਂਦਾ ਫਿਰਦਾ ਏ ।
ਜੋ ਵੇਲੇ ਸਿਰ, ਨਹੀਂ ਬੀਰਾਂ ਦੇ
ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਲਾਂਬੂ ਲਾ ਸਕਦਾ।
ਜੋ ਸ਼ੇਅਰ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਦਿਲਾਂ ਦੀਆਂ
ਫ਼ੌਜਾਂ ਵਿਚ ਭੜਥੂ ਪਾ ਸਕਦਾ।
ਉਸ ਨੌਜਵਾਨ ਤੋਂ, ਜੋ ਵੇਲੇ ਸਿਰ
ਕੌਮ ਦੀ ਆਂਨ ਭੁਲਾ ਦੇਵੇ।
ਗੈਰਾਂ ਦੇ ਹੱਥੀਂ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਤੇ
ਜਿਹੜਾ ਸ੍ਵੈਮਾਨ ਭੁਲਾ ਦੇਵੇ ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸੁਰਖ਼ੀ ਥਾਂ ਕੋਠੀ ਤੇ
ਮਲਿਆ ਏ ਖ਼ੂਨ ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਦਾ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤੀਊੜੀ ਮੱਥੇ ਦੀ
ਬਣਿਐਂ ਕਾਨੂਨ ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਦਾ।
ਜੋ ਸੌਂ ਕੇ ਟੁੱਟੀ ਮੰਜੀ ਤੇ
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਪਲੰਗ ਬਣੌਂਦਾ ਏ।
ਜੋ ਅਪਣਾ ਮਹਿਲ ਬਨੌਣ ਲਈ
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕੋਠੇ ਢੌਂਦਾ ਏ ।
ਜੋ ਅੱਲਾ ਦੇ ਘਰ ਫੂਕ ਫਾਕ ਕੇ
ਖ਼ਾਕ ਬਨਾਈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਜੋ ਪਾਕ ਪਾਕ ਦਾ ਨਾਂ ਲੈਕੇ
ਨਾਪਾਕ ਬਨਾਈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਉਸ ਭਾਈ ਤੋਂ ਜੋ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ
ਹਿੰਦੂ ਦੇ ਨਾਲ ਲੜੌਂਦਾ ਏ।
ਜੋ ਜ਼ਬਰ ਬਨਾਵੇ ਜ਼ੇਰਾਂ ਦੀ
ਤੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਵੈਰ ਬਨੌਂਦਾ ਏ।
ਮੈਂ ਉਸ ਵਾੜ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ
ਜੇਹੜੀ ਕਿ ਖੇਤ ਨੂੰ ਖਾਂਦੀ ਏ।
ਉਸ ਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਜਿਸ ਦੇ ਵਿਚ
ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਇਸਮਤ ਲੁਟੀ ਜਾਂਦੀ ਏ।
ਇਸ ਹਿੰਦ ਦੀ ਸੋਹਣੀ ਧਰਤੀ ਤੇ
ਲੱਖਾਂ ਨੂੰ ਭੁਖ ਸਤਾਂਦੀ ਏ।
ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਬੰਦਾ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦਾ
ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੀ ਏ।
ਮੈਂ ਉਸ ਮੁਲਾਂ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ
ਜੋ ਸਿਖ ਨੂੰ ਕਾਫ਼ਰ ਕਹਿੰਦਾ ਏ ।
ਉਸ ਪੰਡਤ ਤੋਂ ਜੋ ਵੇਖ ਭੀਲਨੀ
ਦੂਰ ਦੂਰ ਹੋ ਬੈਂਹਦਾ ਏ ।
ਜਿਹੜੇ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਅਪਨੀ ਤੇ
ਤਕਦੀਰ ਦਾ ਪਰਦਾ ਪੌਂਦੇ ਨੇ।
ਜਿਹੜੇ ਤਦਬੀਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ
ਕਿਸਮਤ ਕਹਿ ਜੀ ਪਰਚੌਂਦੇ ਨੇ ।
ਜੇ ਮੈਥੋਂ ਸਾਰੇ ਬਾਗ਼ੀ ਨੇ
ਤਾਂ ਫਿਰ ਮੈਂ ਸਭ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ।
ਜੇ ਲਾਲਚ ਦੇਵੇ ਹੂਰਾਂ ਦਾ
ਤਾਂ ਫਿਰ ਮੈਂ ਰਬ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹਾਂ।
I write stories to help poor children in our area. I have already paid school fee for thousands of students. I am a retired college professor. I taught English literature for more than 20 years but now I write both in English and Hindi. Your support means a lot to me and students. Thank you.
Write a comment ...